Treningi z Yadirą: Dalszy ciąg nauki komendy do mnie.

Karuchna

Dalszą naukę tej komendy uskuteczniałam w trakcie spacerów połączonych z treningiem reszty komend, które zna. Trochę ćwiczeń - przerwa na spacer, buszowanie po krzakach i robienie czego się chce. Przywoływałam go jak tylko nadarzyła się okazja i za szybką reakcję nagradzałam zabawą, smaczkiem i głaskaniem w tej właśnie kolejności, za wolniejsze tylko głaskaniem lub tylko smakołykiem zależnie od mojego widzi mi się. Zazwyczaj po pierwszym szale biegania po krzakach jak jakiś zając Ori uspokajał się i zachowywał spokojniej krążąc naokoło mnie od krzaczka do krzaczka wzdłuż drogi. Wybierałam się na takie spacery codziennie i to samo radziłam Karuchnie - im więcej dobrych skojarzeń z tym ćwiczeniem tym lepiej. Po kilku dniach pies zaczął nawet sam co jakiś czas oglądać się na mnie lub Karuchnę czekając na przywołanie. W międzyczasie z krzyczenia jego imienia przeszliśmy spokojnie na 'Ori, do mnie!'. Jasne, nie zawsze reagował super szybko czy entuzjastycznie w końcu pachnące krzaki są tak ciekawe, że ciężko się im oprzeć. Z drugiej strony, trzeba pamiętać, że to jamnik, pies stworzony do pracy węchowej i robiący to w wielkim zapałem i oddaniem. Ta rasa uwielbia węszyć i buszować w krzakach, a już najlepiej jak znajdą norę jakiegoś zwierzątka. Wtedy rozkopują ją ile się da i próbują wcisnąć do środka. W takich momentach nie dało się go odwołać, więc ściągaliśmy linkę do siebie i czekaliśmy na moment rozkojarzenia lub zerknięcia w naszą stronę. Ori przychodził chętniej, jeśli nadal się cofałyśmy i zachęcałyśmy go piłką.
Po tygodniu takich spacerów postanowiłam go puścić z linki, ale w dobrze znanym przez nas miejscu, by nie wyskoczyło nagle coś niespodziewanego. Pierwsze kilka minut kontakt nam się urwał, pies robił swoje i miał nas głęboko w tylnej części ciała, w końcu puszczony z linki mógł się wyszaleć na nieograniczonej przestrzeni. Szczęście, że wcześniej zaczęłam ograniczać nagrody i czasem za przyjście było samo głaskanie, czasem zabawka a czasem smakołyk. To go nauczyło, że przychodzenie nie zawsze wiąże się z tym samym i może być ciekawe, ale jednocześnie dało mi pole do manewru, jeśli chciałam znów podnieść atrakcyjność przywołania. I tak za pierwszym razem po tych kilku minutach powtórzyłam trik z pierwszych dni pracy nad przywołaniem. Bardzo entuzjastycznie i w wysokiej tonacji zaczęłam wołać jego imię, a gdy zwrócił na mnie uwagę i zaczął biec w moją stronę wyraźnie zaintrygowany takim powrotem wybuchów radości ja zaczęłam się cofać, pies przyśpieszył i szybko znalazł się przy mnie, za co został nagrodzony potrójnie - zabawka, smaczki i głaskanie. Gdy już podniosłam się z klęczek Ori przez chwilę jeszcze szedł obok wpatrzony we mnie po czym wrócił do swoich zajęć. Z takim entuzjazmem przywoływałam go przez jakiś czas, po czym zaczęliśmy wracać do nagradzania na różne sposoby. Nie zawsze słuchał i nie zawsze super chętnie, ale jak na swoją rasę starał się trzymać w miarę blisko mnie czy Karuchny i wracać na wołania. Chyba, że wpadło nam do głowy odwoływanie go od króliczej nory.. to już było dla niego niewykonalne.